Ekspozycje stałe

Wystawa Główna w dawnym budynku gospodarczym

W centrum Wystawy Głównej znajduje się los więźniów. Motywem przewodnim jest „Droga Więźniów“: przybycie do obozu koncentracyjnego, życie w nim, droga do śmierci lub uwolnienia. Opowiadają o niej relacje i rysunki więźniów, ich biografie, a także same miejsca historyczne.

Elementami kreatywnymi wystawy wewnątrz budynku są chorągiewki  (z notkami bibliograficznymi dotyczącymi więźniów oraz informacjami na temat grup więźniów) i tablice (z wyjaśnieniami tła historycznego). Od wielu lat uzupełnienie wystawy stanowią przedmioty oraz punkty multimedialne.

Wystawa została podzielona na sześć części, które zajmują 13 pomieszczeń względnie sekcji.

Duże, pomalowane na biało pomieszczenie, przedzielone pośrodku arkadami. Betonowa podłoga jest nierówna

Łaźnia obozowa

Duże pomieszczenie, przedzielone pośrodku kolumnami i witrynami

Schubraum

Sekcje 1 i 2 wyjaśniają, na czym polegał nazistowski system obozowy i kontekst historyczny dyktatury nazistowskiej. Historia obozu koncentracyjnego Dachau od 1933 do 1945 r. została opowiedziana w trzech rozdziałach. Taki właśnie podział zaproponował Stanislav Zámečník w swojej książce „That was Dachau: 1933-1945“. Opisał w niej trzy fazy rozwoju obozu koncentracyjnego Dachau jako instrumentu terroru SS.

Pierwsza faza (sekcje 3-6)  obejmuje lata 1933-1939, kiedy obóz koncentracyjny był instrumentem terroru, służącym eliminacji opozycji politycznej i prześladowaniu elementów „wspólnotowo-obcych“. Obozy koncentracyjne przyczyniły się tym samym do umocnienia i rozbudowy władzy nazistów oraz do przygotowań do wojny.

Druga faza (sekcja 7) to czas sukcesów militarnych z lat 1939-1941, kiedy obozy koncentracyjne stały się narzędziem polityki wojennej: praca stała się instrumentem zagłady więźniów. Niezdatnych do pracy eksterminowano w ośrodkach eutanazji, obozy natomiast rozwinęły się w miejsca kaźni, w których ginęli przedstawiciele inteligencji z okupowanych przez Niemcy terenów oraz radzieccy jeńcy wojenni.

Trzecia faza (sekcja 8-12) obejmuje lata 1942-1945 i jest zatytułowana „Wykorzystanie więźniów w przemyśle zbrojeniowym“. Wystawa dokumentuje ostatnie lata obozu koncentracyjnego Dachau jako centrum sieci podobozów w południowych Niemczech i Austrii. Na końcu przyszło wyzwolenie.

Ostatnia, 13 sekcja wystawy dokumentuje historię powojenną i historię Muzeum-Miejsca Pamięci Dachau.

Na końcu wystawy stałej znajduje się Sala Pamięci. W Sali Pamięci na końcu Wystawy Głównej Muzeum-Miejsca Pamięci Dachau znajduje się aktualnie ponad 130 tablic i kamieni pamiątkowych. Sala służy upamiętnieniu poszczególnych osobistości oraz grup osób, więzionych w Dachau. Osoby prywatne i instytucje mają możliwość fundowania tablic pamiątkowych dla ofiar tutejszego obozu koncentracyjnego. W celu uzyskania bliższych informacji prosimy pisać na Administracja.

Teksty na wystawie i na terenie Muzeum-Miejsca Pamięci Dachau są w dwóch językach (po niemiecku i angielsku). Tablice wystawowe można ściągnąć jako plik pdf ze strony ośrodka Haus der Bayerischen Geschichte.

Aktualna Wystawa Główna w Muzeum-Miejscu Pamięci Dachau została otwarta w  2003 r. Od 1997 r. Haus der Bayerischen Geschichte w porozumieniu z Comité International de Dachau  oraz przy współudziale dyrekcji Muzeum-Miejsca Pamięci Dachau prowadził prace modernizacyjne. Projektowi towarzyszył zespół doradczy złożony ze specjalistów. Za prace budowlane odpowiadał urząd ds. budownictwa Staatliches Hochbauamt Freising, natomiast odpowiedzialność za cały projekt spoczywała na instytucji Landeszentrale für Politische Bildungsarbeit.