2 Strzelnica Hebertshausen (Wystawa Zewnętrzna)

Około dwóch kilometrów na północ od obozu koncentracyjnego Dachau, w pobliżu gminy Herbertshausen, SS urządziło w 1937/38 r. strzelnicę, gdzie uczono obchodzenia się z bronią żołnierzy SS oraz członków innych organizacji militarnych. Były tu pięć torów strzelniczych, dwa stanowiska strzelnicze, miejsce do rzutów granatem oraz budynek gospodarczy. Od 1941 r. SS wykorzystywało strzelnicę także jako miejsce egzekucji.

22 czerwca niemiecki Wehrmacht rozpoczął ludobójczą wojnę ze Związkiem Radzieckim. Żołnierzy Armii Czerwonej, którzy dostali się do niewoli, umieszczano w obozach jenieckich na terenie Rzeszy. Gestapo, wspólnie z Wehrmachtem, „wyselekcjonowało” z ich masy przynajmniej 33.000 osób według kryteriów rasowych i ideologicznych. Wbrew postanowieniom prawa międzynarodowego komunistycznych funkcjonariuszy, intelektualistów oraz Żydów przekazano do obozów koncentracyjnych, gdzie byli mordowani przez SS.

W obozie koncentracyjnym Dachau radzieckich więźniów zabijano najczęściej zaraz po przybyciu. Pierwsze egzekucje przez rozstrzelanie miały miejsce na dziedzińcu „bunkra”. Między październikiem 1941 r. a latem 1942 r. obozowi esesmani dokonali masowych egzekucji ponad 4000 jeńców wojennych na strzelnicy Herbertshausen. Esesmani zmuszali żołnierzy do rozbierania się i ustawiania piątkami na prawym torze strzelniczym przed kulochwytem. Następnie przepędzano ich na lewy tor, gdzie przy pomocy kajdanek przykuwano ich do słupów i rozstrzeliwano.

Po masowych mordach na radzieckich jeńcach wojennych, esesmani wykonywali na strzelnicy wyroki śmierci orzekane przez sądy SS i sądy policyjne.

W 1964 r. Wspólnota Obozowa Dachau wzniosła na terenie byłej strzelnicy pierwszy pomnik
upamiętniający zamordowanych jeńców radzieckich. W 2014 r. teren ten przekształcono w miejsce pamięci z Wystawą Zewnętrzną.